ملاحظات اساسی فرهنگی

گسترش اینترنت در کشور ایران باید به گونه ای باشد که به خلاقیت گستری، مدد رساند، نه این که موجبات خلاقیت زدایی را فراهم آورد. سیاستگذاری درمورد توسعة اینترنت نباید به توسعة مصرف یا باز تولید محتوای آن محدود شود، بلکه باید گسترش فرهنگ بومی و مذهبی و مقاومت فرهنگی را به دنبال داشته باشد. بنابراین :

1ـ بیش و پیش از توسعة اینترنت باید به نظام تولید و سازماندهی الکترونیک اطلاعات علمی ، اداری و مالی بر اساس استانداردهای قابل تبادل در شبکه اهتمام داشت و بودجه های کلانی را به این امر اختصاص داد.

2ـ تدوین و اجرای قوانین مورد نیاز و روزآمد در حوزة ارتباطات شبکه ای بسیار اساسی است. این قوانین ، به خصوص موضوع حقوق تکثیر و مالکیت آثار فرهنگی و نرم افزارها و اطلاعات الکترونیک ، تأثیری قاطع در تشویق تولید فرهنگی بر روی شکبه دارد.

3ـ در سیاستگذاری فرهنگی باید چگونگی کاربرد فناوری توسط مؤسسات فرهنگی و تأثیر آن را بر مخاطبان در نظر گرفت . معلوم نیست که هر گونه استفاده از تکنولوژی جدید لزوماً به افزایش تأثیرپذیری مخاطبان منجر شود.

4ـ نظام نظارت فرهنگی بر محتوای دادههای مبادله شده و ثبت ملی ، نقشی اساسی در پیشگیری از گسترش فساد، تهدیدات امنیتی ، رسوخ جاسوسی و خراب کاری الکترونیک و عملیات روانی دارد.

به نظر میرسد تهدید اصلی و بالفعل کشور در مورد اینترنت ، فقدان گفتمان امنیتی در مورد این پدیده است . اینترنت که به طور بالقوه میتواند هم تهدید و هم فرصتی طلایی برای امنیت فرهنگی و سیاسی باشد، به عرصهای فراخ برای رقابت گروه های فشار سیاسی و اقتصادی تبدیل شده است . فقدان دانش جامعنگر در مورد صورت مسئله و نبود مطالعات سیاستگذاری مقایسهای در کشور، حاکمیت روش آزمون و خطا و اعمال سلایق فردی و سازمانی را به دنبال داشته است.

مسئولیت پذیری دولت در سیاستگذاری علمی ، کارشناسانه و همه سونگر و بهره گیری از تمام توان علمی کشور شرط اصلی تحقق بیشترین منافع و کمترین آسیبها از گسترس صنعت اینترنت در ایران است.